Zamek Kazimierzowski w Przemyślu, znajdujący się na Wzgórzu Zamkowym na wysokości 270 m n.p.m., to renesansowa budowla z bogatą historią.

Pierwsza murowana konstrukcja powstała po 1340 roku z inicjatywy Kazimierza Wielkiego, zastępując wcześniejszy drewniano-ziemny gród. Już na początku XI wieku Bolesław Chrobry zbudował tutaj murowaną rotundę romańską oraz palatium. Gotycki zamek Kazimierza Wielkiego przetrwał do dziś jedynie w postaci ostrołukowej bramy wjazdowej. W 1498 roku zamek ucierpiał wskutek najazdu Wołochów.

​Zamek został rozbudowany i wzmocniony w latach 1514–1553 dzięki staraniom Piotra Kmity Sobieńskiego. Dodał on basteje, co zwiększyło jego obronność. Zamek miał plan czworoboku z okrągłymi basztami na narożach oraz czworoboczną wieżę w południowym narożniku. Pod zamkiem znajdował się ufortyfikowany przygródek. W latach 1616–1633, starosta Marcin Krasicki zlecił przebudowę zamku Galeazzo Appianiemu, który podwyższył baszty północną i wschodnią oraz przekształcił północno-wschodnie skrzydło na budynek mieszkalny z krużgankami. W 1678 roku Marcin Kazimierz Kątski umieścił tam zbrojownię, a w drugiej połowie XVII wieku podjęto kolejne działania mające na celu wzmocnienie obronności zamku.

​W latach 1759–1762 starosta Stanisław Poniatowski zburzył kurtynę południowo-zachodnią oraz południową i zachodnią basztę, budując nowy mur, co zmniejszyło obszar zamku o około 10 metrów. Budynek bramny wzmocniono przyporami.

​W latach 1865–1867 odnowiono północno-wschodnie skrzydło i północną basztę, a także zburzono drugie piętro bramy zamkowej. Od 1884 roku zamek stał się siedzibą Przemyskiego Towarzystwa Dramatycznego „Fredreum”.

​Pod koniec XX wieku częściowo odbudowano mur kurtynowy od południowego zachodu i baszty. Na dziedzińcu odkryto zarys romańskiej rotundy i palatium z czasów Bolesława Chrobrego. W 2012 roku rozpoczęto prace nad wyeksponowaniem tych reliktów oraz romańskiej bazyliki trzynawowej, mylnie uważanej za Cerkiew Wołodara.