
Zagórz
Klasztor Karmelitów Bosych
Klasztor Karmelitów Bosych
Ruiny monumentalnego XVIII-wiecznego późnobarokowego kościoła i klasztoru Karmelitów Bosych w Zagórzu to unikalna warownia zakonu karmelitów, położona w województwie podkarpackim, na wzgórzu Mariemont (345 m n.p.m.), w zakolu rzeki Osławy. Jest to jeden z nielicznych zachowanych klasztorów warownych w Polsce oraz na dawnych ziemiach Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Klasztor Karmelitów Bosych w Zagórzu został ufundowany przez wojewodę wołyńskiego Jana Adama Stadnickiego. Budowa trwała 30 lat – rozpoczęła się 7 sierpnia 1700 roku, a zakończyła w 1730 roku. W skład kompleksu wchodziły kościół Wniebowzięcia NMP, klasztor oraz zabudowania gospodarcze, otoczone pięciometrowymi murami obronnymi. Na północy znajdowała się reprezentacyjna brama wjazdowa, a na wschodzie szpital-przytułek dla szlacheckich weteranów wojennych, zgodnie z wolą fundatora.
Kościół wyróżniał się ośmioboczną nawą główną, dwiema kaplicami bocznymi oraz ołtarzem od strony zachodniej. Zbudowany z żółtego piaskowca i cegły, przypominał późniejszy Klasztor karmelitów bosych Stella Maris na Górze Karmel. Pomimo przestarzałej koncepcji fortyfikacyjnej, klasztor odzwierciedlał gospodarcze ożywienie Rzeczypospolitej pod koniec panowania Jana III Sobieskiego. Budowla była darem rodziny Stadnickich dla zakonu karmelitów.
Klasztor Karmelitów Bosych w Zagórzu przeżywał swój złoty okres aż do pierwszego rozbioru Rzeczypospolitej. W czasie konfederacji barskiej stanowił schronienie dla jej żołnierzy. 29 listopada 1772 roku, w trakcie oblężenia przez wojska rosyjskie pod dowództwem generała Iwana Drewicza, klasztor został ostrzelany z armat, co doprowadziło do częściowego spalenia zabudowań. Obrona klasztoru w Zagórzu była ostatnim starciem konfederacji barskiej.
Wydruk, oprawa prac, pliki zdjęć: castlespalaces.picsell.eu/gallery/492



















